Günümüz dünyasında hızla koşarken, unuttuğumuz bir şey var: Kendimiz. Başkalarının onayına bağımlı yaşarken, iç sesimizi kısmayı alışkanlık haline getirdik. Aynaya her baktığımızda eksiklerimizi görüyoruz; başarılarımızdan çok hatalarımızı hatırlıyoruz. Oysa belki de en büyük ihtiyacımız, biraz durup içimize dönmek. Kendini sevmek, zannedildiği kadar bencilce bir davranış değil. Aksine, bu dünyaya verebileceğimiz en sağlıklı katkıların başı.

Kendini sevmek, “Ben böyleyim, değişmem” demek değil. Olduğun halinle barış içinde yaşamak ama bir yandan da gelişmeye açık kalmak demektir. Hatalarını kabul edebilecek kadar cesur, kendini affedebilecek kadar şefkatli olmaktır.

Toplum bize, hep daha fazlasını istememizi öğretti. Daha güzel ol, daha zayıf ol, daha başarılı ol, daha fazla kazan… Ama kendini sevmek, bu yarıştan çıkmayı seçmektir bazen. Kendine “Olduğun halinle yeterlisin” diyebilmektir. En zor anında bile kendi tarafında olabilmektir.

Bir düşünün: Bir arkadaşınız üzgün olduğunda onu teselli etmeye çalışırsınız. Ona nazik davranırsınız. Peki kendiniz ağladığınızda, kendinize aynı şefkati gösteriyor musunuz?

Kendini sevmek, yalnızca kişisel bir gelişim meselesi değil, aynı zamanda bir toplumsal sorumluluk da. Çünkü kendini seven birey, başkasına zarar vermez. Başkasını ezmeden yükselebilir. Kendi sınırlarını bilen insan, başkalarının sınırlarına da saygı duyar.

Belki de bugün, yapılacak en büyük devrim, dışarıya değil, içeriye bakmak. Kendimizi tüm kusurlarımızla, hatalarımızla, kırıklarımızla sevebilmek. Çünkü değişimin ilk adımı, kendini tanımak ve sevmekle başlar.

Unutmayın, siz bu hayatta bir başkasının onayını kazanmak için değil, kendinizle dost olabilmek için varsınız. Ve bu dostluk, atılabilecek en anlamlı adımla başlar: “Ben değerliyim.”