Bazı şeyler vardır ki, ne gürültü yapar ne de gösteriş peşindedir. İyilik tam da böyledir. Sessizdir, sakin yürür ama geçtiği her yeri güzelleştirir. Büyük harflerle yazılmaz ama insanın yüreğine kazınır. Gözle görülmez belki ama derinden hissedilir.

Günümüz dünyasında herkesin bir telaşı var: yetişilecek işler, tamamlanacak sorumluluklar, çözülmesi gereken dertler… Bu hengâmenin içinde bazen bir insanın omzuna konan el, bir çocuğun başını okşayan şefkatli bir dokunuş, bir yaşlının kapısına bırakılan sıcak bir çorba, dünyayı değiştirmese de bir anlığına bir hayatı aydınlatır. İşte o an, insanlığın asıl yüzü ortaya çıkar.

İyilik sadece büyük işler yapmak değildir. Gülümsemek de bir iyiliktir, kalp kırmamak da… Bazen kimse duymadan edilen bir dua, bazen de “Ben buradayım, yalnız değilsin” diyebilmek yeterlidir. Çünkü iyilik, insanın içindeki merhametin dışa yansımasıdır. İçten gelen, hesap kitap yapmadan yapılan bir davranıştır. Ve ne gariptir ki, iyilik yaptıkça artar. Veren tükenmez, paylaştıkça çoğalır.

Bir de iyiliğin bulaşıcı bir tarafı vardır. Size yapılan küçücük bir güzellik, bir başkasına iyilik yapma isteği doğurur. Böylece görünmeyen bir zincir kurulur aramızda. Bu zincir, ne ekonomik krizden etkilenir ne de siyasi tartışmalardan. Bu zincir, insanlığın gerçek bağıdır.

Belki de bugün, tam şu an, küçük bir iyilik yapmanın tam zamanıdır. Bir telefon edip hâl hatır sormak, bir tebessüm etmek, sokaktaki bir hayvana su vermek ya da sadece kalbimizi yumuşatmak… Unutmayalım ki dünya, biz iyi oldukça güzelleşir. Ve belki de en büyük iyilik, içimizdeki iyiliği kaybetmemektir.