BİR ÇİÇEK DALI

Yoruluyor bazen insan, iki yol arasında kalmaktan kararsız olmaktan seçim yap demelerini beklemelerinden ve doğruyu bulmaktan. Bi nevi kendinden vazgeç der gibi bakışları ya da kendini unut ya da özünle vedalaş. Kimse sevmiyor birbirini sevmeye de çalışmak istemiyorlar gibi, zorla bir araya gelmişler gibi. Bir çiçeğin dalında mutsuzluğunu seyredebilir misin ona baktıkça, ya da güneşin bugün ışık saçmak istemiyorum dediğini duydun mu, rüzgarların fısıltısında bugün esmeyeceğim dediğine şahit oldun mu, yağmur mu yağmak istemedi ya da bulutlar mı çekildi gökyüzünden. 

Herkesin bir görevi yok mu hayatta herşeyin bir duruşu ya da. Olması gereken oluyorsa bu evrende insanlar neden hep ters yönde, neden adımları bir kere olsun şaşırtmıyor bizi. Önceliğimiz sevgi değil mi ya da sevgi olmamalı mı.. Birikintilerimiz hep aynı hep öfke hep ayrı gayrılık gibi görünüyor neticesinde. Kimsenin kimseye tahammülü kalmadı içinde. Kimin içimizdeki bu benliği öldürdüğünü şüphesiz hiç sormadık kendimize. Sorgulamadık dünyamızı, içinde bulunduğumuz hayatı, içine doğduğumuz insanları, sevgilerimizi, yalnızlıklarımızı, mutluluğumuzu, acılarımızı ve en başında vicdanımızı. Bu kadar kendimizi yitirmemizin, hayallerimizi bir kenara itmemizin sebebi neydi demedik. Yorulduk, bunaldık ve çoğu zaman bıktık. Şu sihirli dünyamızı fırsata çevirmeyi hep erteledik, inatla geriye doğru adımlar attık. Biri bize sevgiyi anlatsa kaçtık, olabildiğince uzaklaştık. Çünkü artık sevgiye, samimiyete, o sıcacık yüreği kaplayan sohbetlere inancımız kalmadı. Biz yitirdik kendimizi, biz yalnızlaştırdık benliğimizi. Özümüze dönmek çok mu zordu, korkakça mıydı sorgulayabilmek hayatımızı. Yalanlardan uzaklaşmak, biraz olsun ışık saçan güneşe yaklaşmak hep bir adım daha ileriye gidebilmek, sevgiye inanmak ve onu aşılamak.. Ufacık olsun gülümseyebilmek zor olabilir mi gerçekten. Her zor zamanda kenetlenebiliyorken, baharı getiren şu çiçekler anısına güzel zamanlarımızda mutluluğu paylaşmak neden olmasın. Neden olmasın beraber baharlar neden olmasın beraber hayaller beraber yürünen o yollar. Bir de bakmışız bugün varız bir de bakmışız yarın yokuz, birlik oldukça beraberlik sarmalandıkça kalplere hep ‘var’ olmayı hak edenlerden olacağız, hep olacağız sevgiyle var olacağız.