Güven, kaybolan bir hazine mi?

Güven bizim için, bir kelimeden çok daha fazlası. Günümüzde, bu değerli hissin giderek azaldığını hissetmiyor musunuz?

Eskiden her şey daha mı farklıydı, yoksa biz mi öyle hatırlıyoruz? Mahallemizde kapılar kilitlenmez, çocuklar sokakta neşe içinde oynardı. Komşumuz hasta olsa, bir çorbayı alıp kapısını çalmaktan çekinmezdik. Şimdi ise birbirimizin gözünün içine bakmaya ve selam vermeye korkar olduk. Kapı komşumuzun kim olduğundan haberimiz bile olmuyor. Güven duygusunun bu kadar örselendiği başka bir dönem yaşadık mı, bilmiyorum.

Peki neden bu hale geldik? Teknolojinin hayatımıza girişi, refah seviyesinin artışı ilişkilerimizi kolaylaştıracağına daha fazla zorlaştırdı. Sosyal medya bize yüzlerce “arkadaş” kazandırırken, aynı anda bir o kadar da şüpheyi beraberinde getiriyor. İnsanlar bir yandan hayatlarının her anını paylaşırken, diğer yandan maske takmayı alışkanlık haline getirdi. Yüz yüze konuşurken gözlerinin içine bakabilen insanları ne kadar özledik, değil mi?

Ama belki de güven duygusunun kaybolmasının tek sorumlusu değişimler değildir. Bizim de dönüp kendimize sormamız gereken sorular var. Biz ne kadar güvenilir bir insan olduk? Verdiğimiz sözleri tuttuk mu ya da birini yargılamadan önce anlamayı seçtik mi? Güven, bir sokak gibidir. Tek yönlü değil, karşılıklı işler. Bunu unutmak gerekiyor. Belki de en büyük hatamız başkalarının güvenilir olmasını beklemek oldu.

Yine de umutlu olmak için nedenlerimiz var. Çünkü güven, zamanla ve çabayla yeniden inşa edilebilir. Küçük bir iyilik, bir tebessüm, basit bir yardımlaşma, o yıpranmış duyguları onarmaya yetebilir. İnsanlık olarak birbirimize destek olduğumuzda, güvenin sandığımızdan çok daha güçlü bir bağ olduğunu göreceğiz.

O halde bugün bir adım atalım. Birine içten bir "Nasılsın?" diyelim. Birine yardım eli uzatalım. Çünkü bu dünya, birbirimize olan güvenimizi onardığımızda çok daha güzel bir yer olacak.