Kendini sevmek ve narsizm

Günümüzde herkesin dilinde bir "kendini sev" mottosu dolaşıyor. Oysa narsizm, bambaşka bir yolda ilerler. Eleştiriye tahammülsüzdür, empati kurmakta zorlanır. Çünkü narsizm, içsel bir sevinçten değil, dışarıdan gelen onaydan beslenir.

Kendini sevmek sessizdir. Gösterişe ihtiyaç duymaz. İnsan, kendini sevdiğinde bunu kanıtlamaya çalışmaz. Ama narsizm gürültülüdür. Kendi değerini başkalarına kabul ettirmek için sürekli sahnede olmak ister.

Peki neden bu ikisi sık sık karıştırılıyor? Belki de yıllarca öz saygının bastırıldığı, duyguların değersizleştirildiği toplumlarda, bireyselliğin uyanışıyla birlikte dengeyi kurmak zorlaştı. Kendini biraz daha seven biri, hemen "kendini beğenmiş" etiketiyle damgalanabiliyor. Diğer yandan, sosyal medyanın şişirdiği benlik sunumları, narsizmi "özgüven" gibi pazarlayabiliyor.

Bu karmaşada hatırlamamız gereken şey şu: Gerçek sevgi sessizce büyür. Kendimize duyduğumuz sevgi de öyle. Ne başkalarını ezmek ister, ne de onlardan üstün olma ihtiyacı duyar. Kendini sevmek, başkalarını da sevebilmenin kapısını aralar.