İnsanlar eskisi gibi birbirine güvenmeyi bıraktı.
Evde sadece televizyon vardı belki ama o evde tüm mahalle televizyon izlerken manevi bir sıcaklık yaşardı.
Tek bir kişide araba vardı ama tüm mahallenin arabaya ihtiyacı olsun araba sahibi herkese yetişirdi.
Sokakta çocuklar oyun oynardı. Anneler korkmadan mahalleye çocuklarını emanet ederdi. Bizi bizden bu kadar uzaklaştıran, betondan soğuk devasa apartmanlar mıydı yoksa zaman mı bize acımasızlık yaptı bilmiyorum.
Önce mahalle de çocuklar oyun oynamayı bıraktı daha sonra müstakil evler ortadan kalktı, insanlar “merhaba” demeyi bile bıraktı.
İnsanlar kendi içlerine gömülüp yok oldular sanırım. Eskiden komşular birbirine hal hatır sorar sorunlarında birbirine yardım ederdi şimdi 20 veya 30 katlı binalar da kimse kimseyi tanımadan, selam vermeden yaşıyor.
Biz insanlar ne zaman ve neden böyle olduk anlamak güç.