Kıymetli okurlar, herkese sıcak bir yaz gününden sevgiler…
Hava sıcaklıklarının pik yaptığı bir dönemde, “ne yazsam” diye düşünürken, “geçtiğimiz yazıda iletişimden, teknolojiden bahsetmiştim, o minvalde devam edeyim” dedim.
Geçen de dediğim gibi, teknolojinin gelişim ve değişim hızına yetişmek mümkün değil. ‘Teknoloji ve İletişim Çağı’nda yaşıyoruz. Hikayeyi biraz daha geriye sarıp cep telefonlarının yaygınlaştığı döneme gidelim…
Bu cep telefonları çıktı çıkalı milletçe daha bir konuşkan olduğumuzu söyleyebilirim. Daha bu telefonlar ilk çıktığında “çok yazar” diye muhabbeti kısa kesiyorduk, sonra o paketi, bu hediyesi derken muhabbetlerimiz uzadı. Paketler, hediyeler, dakikalar geldikçe öyle bir konuşmaya başladık ki akıllara zarar…
Peki ne konuşuluyor bu kadar? Çoğunlukla hava, cıva…
Aslında ne konuşulduğu ya da konuşmanın ehemmiyeti değil önemli olan. Dilimiz değişti bu bir konu bir de konuşurken görgü kuralları da hiçe sayılıyor. Adam ya da madam, divanda dergahta bağıra çağıra konuşuyor mesela. Örnekler çoğaltılabilir…
Hemen herkes, telefonunun dinlendiğini düşünüyordu bir ara. “Kuracağım bir cümle yanlış anlaşılır, falanca yapıyla aramda bir bağ kurulur da başım yanar” diye her mevzu telefonda konuşulmuyordu.
Hala telefonunun dinlenildiğini düşünen insanlar var ama yukarıda bahsettiğim tür biraz azaldı gibi.
Velhasıl; çok konuşuyoruz.
Konuşalım, iyidir ama ne kadar dinliyoruz?
Artık herkes konuşuyor, herkes. Herkesin bu kadar konuştuğu bir memlekette daha az konuşup daha çok mu dinlesek acaba? Bir şeyler düzelir belki, olmaz mı?