İnsan ilişkileri
Ama dürüst olalım, bu dengede en çok bizi yoran şey beklentiler oluyor. Çünkü insan, verdiğinin karşılığını alamayınca hemen “ben mi fazla uğraşıyorum?” diye düşünmeye başlıyor. Bir selamın samimiyeti, bir sözün içtenliği, bir bakışın taşıdığı duygu… Bunlar küçük şeyler gibi görünür ama ilişkide en büyük etkiyi bunlar yapar. Zaten çoğu ilişki de büyük olaylarla değil, kimsenin üzerine düşmediği küçük kopukluklarla zedeleniyor.
Bir de şu var; günümüzde insanlar ilişkileri çok hızlı tüketiyor. En ufak bir sorun çıktığında tamir etmeye uğraşmak yerine “boşver, yenisi bulunur” düşüncesi ağır basıyor. Oysa ilişki dediğin zamanla oturur, emek ister, sabır ister. Bir gün her şey süper gider, ertesi gün aksilik çıkar; ama önemli olan o aksilikte vazgeçmemektir.
İletişim bu kadar kolaylaşmışken birbirimizi anlamak nedense daha zorlaştı. Herkes konuşuyor ama çok az insan gerçekten dinliyor. Dinlemeden anlamaya çalışınca da kırgınlıklar, yanlış yorumlar ve gereksiz mesafeler ortaya çıkıyor. Ama işin özü basit: İnsan, karşısındaki tarafından duyulduğunu hissetmek ister. Hepsi bu.
İlişkilerle ilgili en temel gerçek şu; herkes iyi hissetmek ister. Kimse sürekli eleştirilen, küçümsenen, yok sayılan taraf olmak istemez. Ama kimse de hep çabalayan kişi olmak istemez. Denge bozulduğu anda ilişki sallanmaya başlar; bu kaçınılmaz.
Bazen birinin küçücük bir davranışı yepyeni bir bağ başlatır. Bazen de bir anlık ihmal o bağı inceltir. Yani ilişkiler ne tamamen şans işidir ne de tamamen kader. Aslında küçük küçük verdiğimiz kararların, gösterdiğimiz ya da göstermediğimiz özenin sonucudur.
Ve en önemlisi; hiçbir ilişki tek tarafın çabasıyla yürümez. İki taraf da samimi olacak, iki taraf da emek verecek ki bağ güçlensin. İyi niyet varsa ilişki kolay kolay dağılmaz; ama iyi niyet yoksa, en sağlam görünen ilişki bile bir noktada çözülür.
