Siz yolda yürürken karşınıza geçip bir şey isteyen kişiye güvenip, hiç düşünmeden yardım eder misiniz?

Yoksa şöyle bir bakıp ne istediğini anlayıp, sonra mı yardım edersiniz?

Ben mesela evet derdim bu sorulara, hani bakarım gerçekten ihtiyacı varsa yardımcı olurum. Ama bazen de öyle olmuyormuş!

Bakın iki farklı hafta da iki olay yaşadım.

Çarşıda gezerken bir hanımefendi yanıma gelerek; "telefonunuzu kullanabilir miyim" dedi.

Arama yapacak anladım. Ama o kadar insanlara güvenimiz yitmiş ki anlık olarak reddettim.

Hanımefendi de birkaç kişiden olumsuz cevap almanın üzüntüsüyle birden ağladı ve; "herkesin ya dakikası yok, ya da telefonu vermiyor. Ben telefonumu düşürdüm aramazsam çalınabilir" diyerek yürüdü.

Ben başlangıçta birini arayacak diye düşünüp riske atmak istemedim. Çünkü telefonu alıp kaçma olasılığı veya olumsuz bir durum için birini arayıp beni olaya dahil etme olasılığı geldi aklıma…

Sonrasında durumu zor olduğunu anlayınca hemen arkasından seslendim.

Numarayı verdi aradım telefon bir taksi durağına bırakılmış almaya geleceğini söyledi.

Bana da teşekkür ederek uzaklaştı.

Şöyle baktım kendime ne ara bu hale geldik.

Sokakta biri yanımıza gelince çekinir olduk bizi niye bu hale getirdiler.

Dinlemedim bile kadının derdini…

Dinlesem belki tereddüt etmeyeceğim ama rica edebilir miyim dediği anda kafamızda sorular uçmaya başlıyor. Yanlış bir iş mi yapacak diye!

Neyse...

Diğer konu da yine meram taraflarında yürürken karşıma bir genç çıktı; "Bakar mısınız" dedi.

"Ben paramı düşürdüm buranın yabancısıyım. Başka param yok esnafa telefonumu bırakayım bir 200 tl verin yine geleceğim diyorum. Çünkü acil bir yere gitmem gerek. Geri de geleceğim diyorum ama vermediler. Benim gibi günde 30 kişi geliyormuş. Bende bir vakıf arıyorum etrafta yakın varsa, dilenci değilim ben o parayı getireceğim. Vakıflar verir" dedi.

Bak şimdi zaten giyiminden belli, bir de telefonu bırakacam demişsin niye reddedildi peki.

Yanımda nakit olsa karşılıksız verecektim ama yoktu bildiğim vakıfta yoktu. Ne diyeceğimi bilemedim, gencin gözleri doldu; "abla babam yok, kimseden bir şey istemedim senelerce, emek verdim de, şuan ilk kez bu muamele bana o kadar dokunuyor ki" dedi.

Ah kardeşim sen haklısın da bu kadar insanlara iyi niyetle yaklaşıp kötü dönüş alan esnaf, vatandaş ne yapsın o da haklı.

O an sadece o durumda olmak onun canını çok acıttı farkındayım.

Sadece şunu diyorum bir an bir düşünün, hepsi kötü veya çıkarcı değil insanların, hala aramızda bizim de başımıza gelebilecek şekilde anlık problemler olabiliyor.

Gerçekten ihtiyacı olanda zaten anlaşılıyor.

Bir bakın