Cem KARACA'nın "herkes gibisin" adlı parçasında bir yorum okudum. Sizinle de paylaşayım; “Allah gönlümüze sığdıramadığımız insanı bağrımıza bastırmasın" yazıyordu. Sebebini bilemiyorum ama insanın çoğu anını çok iyi özetleyen bir cümle. İnsanın gönül dediği karmaşanın bir sonunun var olduğunu öğrendiğim günden beri her saniye gönlümü daima temiz tutmaya çalıştım. Belki yanlış olabilirdim ama insanın sevmeye de sevilmeye de ihtiyacının olduğunu her zaman unutuyoruz. Bu illa bir canlı olacak diye bir şey söylemiyorum, söyleyemem. Çok basit yürüdüğünüz yolun taşını bile sevebilirsiniz veya ağaçların şekillerini. Bunlar sizin tamamlayıcılarınızdır. İnsanlar aslında dünyaya ilk geldikleri günden itibaren hep yalnız ve yarımdır. Bazen insanla bazen başka bir şeyle tamamlanırsınız. Bu ne kadar ihtiyaç gibi gözükse de bir nevi içinizdeki boşluğu doldurmak olur. Ben sürekli sirkülasyon haline gelmiş ilişkilerin en büyük düşmanıyım. Bir insan devamlı farklı insanlara aralıksız aşık olamaz. Aşk denilen bir meziyettir ve bu meziyeti bulmak zordur. Düşünsene kendini tamamlıyorsun belki nefesini vereceğin son ana kadar. Sevmek eylemi sürekli yaşanılacak bir duygu değildir, anlamadığım ama içinde bulunduğum bu devirde herkes birbirini çok basit sevebiliyor karşılık veriyor. Eski devirlerde sevme eyleminin farklı olduğunu bilmek ama bu devire denk gelmek benim en büyük hüzünüm. Bu bölüme veda ederken ilk başta yazdığım Cem KARACA'nın Herkes Gibisin adlı eserini dinlemenizi tavsiye ediyorum ve gidiyorum uzunca ve uzakça.