Herkese selamlar, saygılar…

Yaşamımızda en çok duyduğumuz kelimelerden biri ‘güven’dir. Güven duygusu biz insanlar için önemlidir. Bir kez yitirildiği zaman bir daha yerine konulamayacak kadar değerlidir. Güven önemli ama bir yandan da her birey kendi ayaklarının üzerinde durmayı öğrenmelidir, öğrenmek zorundadır…

Hani bir hikaye vardır; Günlerden bir gün bir baba oğluyla kırlarda dolaşırken, kozadan çıkmaya çalışan bir kelebek görüvermişler. Kelebek kozanın lifleri arasından kurtulmaya çalışıyormuş. Baba, kelebeğe yardım ederek kozanın liflerinden kelebeği kurtarmış. Kelebeğin uçmasını beklemiş ama kelebek uçmamış, uçamamış. Çünkü kelebek kozadan çıkma çabası esnasında aslında kaslarını güçlendirir. Kendini ayakta tutacak hareketleri öğrenir o an. Yani adam bilmeden, istemeden kelebeğin hiçbir zaman uçamamasına sebep olmuş.

Bir şahsiyete güveniyorsanız, kendinizi onun yanında güvende hisseder, tereddüde mahal vermezsiniz. Zarar vereceğinden asla kuşku duymazsınız, huzurunuz kaçmaz, her şeyi paylaşırsınız. Güven kaybında ise ilişkiler kırılır. Bireyler arası iletişim güven ile ilgili ipuçları taşır. Bir kişi ile konuşmakta güçlük çekiyorsanız, konuştukları, anlattıkları şüphe uyandırıyorsa, ufacık bir mevzu bile kocaman olup, büyük tartışmalar doğuruyorsa o kişiye güveniniz tam değildir. Hele hele sözlerinizi seçerek konuşuyorsanız, ‘Ya kusura bakma ama…’ gibi cümleler kuruyorsanız hiç güvenmiyorsunuzdur. Biri öyle ‘kusura bakma da’ türevi girizgah yapıyorsa, cümle kuruyorsa kusura bakın derim…

İnsanoğlunun yaşı kemale erince birçok şeyi sorgular. Dünyaya neden geldim gibi sorular sorar kendine. ‘Zorluk’ dediğimiz, dert, tasa, sıkıntı olarak algıladığımız pek çok şey güçlendirir aslında insanı farkında olmadan. Hayatta ‘bağışıklık kazanmak’ gerek. Zorluk çekmesinler diye her türlü kolaylığın sağlandığı çocuklar, çocuklarımız kendi ayaklarının üzerinde durmayı öğrenmelidir. Yukarıda bahsettiğim kelebek hadisesi gibi…

Sağlıcakla kalın…