“Yaşamak” denildiğinde akıllara ne geliyor? Beslenme, barınma ve giyinme ihtiyaçlarını karşılamak mıdır yaşamak? Bu kadar mı, bu mudur yani?

Çoğu insan hayatın monoton olduğunu düşünür zaman zaman. “Her şey aynı gidiyor, hiçbir farklılık yok” denilir. Su misali akıp giderken zaman…

Ne anladınız hayattan? “Senelerce çalıştın da eline ne geçti?” diye sorduğumuz insanların çoğu “Kocaman bir hiç” diyor. “Göz açıp kapatıncaya kadar ömür geçti, hiçbir şey anlamadım, elde avuçta bir şey yok” diye de ekliyor…

Geldik, hiçbir şey anlamadan gidiyoruz.

Oysa yaşamın kıymetini arttıracak, yaşamanın tam anlamıyla içini dolduracak o kadar çok şey var ki dünyada. Bunlar ya bizim için lüks ya da “O bizim için değil ki” dediğimiz şeyler.

Tatile gitmek mesela. “Bizim için değil” der çoğu insan. Yurtdışına tatile gitmek lüks. ‘Yaşadığımız’ ülkede tatile gitmek, ‘bizim için değil, başkaları için’ sınıfına giriyor. Öyle bir hakkımız yokmuş gibi. “Yok arkadaş, tatil benim de hakkım. Ben de gitmek istiyorum” şeklinde bir talep de yok. Olsa da zaten böyle bir hak veren yok. Hal böyle olunca ‘en sinirli 2. ülke’ oluyoruz. Tabii ki tek sebebi bu değil ama bu da bir gösterge yani. Günün sonunda yaşam standardından, kalitesinden tutun da iş verimliliğine kadar her bir şey düşük oluyor.

Kişisel gelişimle ilgilenen, ‘yaşam koçluğu’ yapan şahsiyetler -tabii ki de hepsi değil- “Şöyle gezin, bu lezzetleri muhakkak tadın, yeni yerler keşfedin, havuzda-denizde yüzün, dans kursuna yazılın da bir aktiviteniz olsun, vizyonda ne varmış kalkın bir sinemaya gidin, her memlekette tiyatro var izleyin” gibi önerilerde bulunuyorlar.

İyi, tamam, eyvallah da bunlar ancak ‘şanslı azınlık’ olarak adlandırılacak insanların yapabileceği şeyler.

Yani; yaşam akıp giderken, yaşama seyirci kalıyoruz.

“Sağlığımız yerinde, buna da şükür. Karnımız tok, sırtımız pek elhamdülillah” demekten başka elden bir şey gelmiyor.

Hakkını vere vere yaşayabildiğimiz günler de gelir inşallah…

Esenlikler…