Hayatın içinde, “keşke”lerle baş başa kaldığımız anlar vardır. Belki söylenmemiş bir “özür”, belki de tutulmamış bir söz. Ve sonra o tanıdık duygu: pişmanlık. Herkesin hayat defterinde birkaç sayfa karalanmıştır böyle. Peki, pişmanlıklarımızla yaşamayı öğrenebilir miyiz?

İlk adım, onları inkâr etmemekle başlıyor. “Benim yüzümden olmadı” diyerek sorumluluktan kaçmak, o duyguyu daha da büyütür. Oysa insan bazen yanlış kararlar verir, kırar, uzaklaşır ya da sessiz kalır. Çünkü hepimiz kusurluyuz. Pişmanlıklar, kusurluluğun farkında olmanın en insani hali değil mi zaten?

Ama burada ince bir çizgi var. Kendini yargılamakla, kendinle yüzleşmek aynı şey değil. Kendimizi sürekli suçlayarak, geçmişin yükünü sırtımızda taşımak ne bize ne de çevremize fayda sağlar. Yapmamız gereken, o yükü taşımayı değil, onunla yürümeyi öğrenmek. Nasıl mı?

Pişmanlık, bize bir şey öğretmeli. Aynı hatayı tekrar yapmamak, daha çok düşünmek, daha çok dinlemek… Çünkü insan, hatalarını tanıdığı ölçüde büyür. Her “keşke”, bir “bir dahaki sefere böyle yapacağım”a dönüşebiliyorsa, o zaman pişmanlık gelişmenin bir parçası olur.

Ve belki de en önemlisi: Kendini affetmek. Başkalarını affetmekten daha zor, çünkü en sert yargıyı hep kendimize yöneltiriz. Ama kendini affetmeyen bir insan, geçmişin içinde sıkışıp kalır. Oysa hayat, ileriye doğru yaşanır.

Pişmanlıklarımızla barış içinde yaşamak, onları bastırmadan ama onların gölgesinde de olmadan bir denge kurmaktır. Evet, bazı anılar can yakar. Ama o acılar bizi bugünkü halimize getirir. Onlarla mücadele etmeyi değil, onlarla birlikte ayakta durmayı öğreniriz.

Sonuç olarak, pişmanlıklarla yaşamayı öğrenmek mümkün. Hatta belki de gereklidir. Çünkü pişmanlık yoksa, yaşanmışlık da yoktur. Önemli olan, geçmişte ne olduğu değil; bugün o geçmişle nasıl yaşadığımızdır.