Konuşmalarla halledemeyince, kelimelere sığınıveririm.
Birkaç kelime takılır bazı zamanlarda aklıma. Düşünürüm o kelimeyi etraflıca…
Mesela “İnsanlık” derim.
Ve uzun uzun düşünürüm bu kelime üzerine…
Hakikaten neydi “insanlık”? İnsan üzerine konuşmak için şu devirde yeterli cümleler dökülür mü?
Yorgun birkaç cümle var bende…
Umudum yok artık bu kelimeye karşı. İnsanlığın öldüğüne dair söylemlere hak veren bir hale büründüm. Acımasızlığın, zalimliğin, kıskançlığın bir türlü nefretin kol gezdiği ruhlarda her an hazırız birisine haddini bildirmeye. Bağırmaya üste çıkmaya…
Zaman, mekan fark etmez ne yaparsa yapsın zaten psikolojisi bozulmuştur kesin.
Öldürsün veya iyice bir zarar versin, sonra pişman olur elbet!
**
Başkası, iyilik yapacak içinden geldiği için, şüpheli gözler bakacak sonra acaba ne çıkarı olacak. Doğru ya iyilik yaptı. İllaki vardı bir sebebi…
Yok ya abartma “İnsanlık öldü mü?”
Biriden iyilik görünce “hayırdır” diye kendi kendimize bir iç geçiriyorsak evet bu sorunun cevabı zaten çok net. Ölmüşte olabilir can çekişiyor da olabilir. Ama yaşamadığı kesin.
Her hakkı kendinden gören ego sahibi birkaç bireyin topluma zararı iyi niyetli olanları da artık son raddeye getirdi.
Niye bu kadar insanlığa yargım, ölümlerden…
Öfkeyle kalkanın zararla oturduğu, Zaten arada kalmış birkaç gerçek iyi kalpli insanlar hatrına dönüyor bu dünya.