"Keşke hırpalandıkça güzel kokular saçan bir fesleğen olsaydım"
Çoğu zaman hissettik, ziyadesi ile hırpalandığımızı, ruhun hapishanesinde!
İnsanların yalancı gülüşleri, sahte tavırları, artık eskisi kadar mutlu etmeyen birçok şeylerle beraber, sanki bir sağa bir sola savruluyor gibi hissettik.
Çoğul konuşuyorum çünkü eminim birçoğumuz böyleyiz.
Bu telaş, bu koşturmaca, bu yapaylık ve bu sıkışmışlık yoruyor.
Bazılarımızın kendisi gibi olmayan tavırları, yapay gülüşleri, konuşmaları...
Artık hislerin bile sahteleştiği bu dünyada bir fesleğen olma isteği çok da absürt olmamalı bence.
Neden mi?
Dili olmayan hayvanların bile bu kadar incitildiği dünyada saksıda bir çiçek olmak isteği çok normal geliyor.
Şöyle olaylara bakıp da derin bir nefes almak hissi sizde de oluyor eminim, artık o yürek daralmasını derinden hissediyoruz.
Peki hepimiz bu kadar mutsuzsak, kim üzüyor bizi? Hepimiz haklıysak, kim haksız? Herkes masumsa suçlu kim?
Cevabını bekleyen bunun gibi birçok soru...