Konya Şeker Mahallesinde doğdum ve büyüdüm. Şimdiki gibi kalabalık olmayan Şeker Mahallesinde yaşam ve hayatın tadı bambaşka idi. Eskiden mahallede arkadaşlarımızla oynarken bir mahallelilik şuuru vardı bizde. Hatta mahalleler arası futbol maçı yapardık. Bir milli maç havasında geçerdi oyunun her anı. Mahallemiz adına kazandığımız bu maç çok önemliydi bizim için.
Ayrıca mahalleli olarak mahallemize ve insanlarına sahip çıkardık. Bizim mahallemizden bir kıza yan gözle bakıp geçenler nasibini alırdı gazabımızdan. Delikanlılarımız aşkını gizli tutar, iffetten ayrılmaz, delikanlılığa leke sürmezdi. Sevda yüreklerdeydi, öyle ortalıkta göz önünde değil!
Şimdi yaşadığımız o günleri özlemiyoruz desek yalan olur. Özlüyoruz tabiî ki o günleri. İnsanların samimi, sıcakkanlı, dürüst, fedakâr, hoşgörülü, özverili olduğu o günleri hatırladıkça özlemimiz daha da artıyor.
Ya şimdiki yaşam? Birçok değerin peş peşe yok oluşunu seyrediyoruz bugün. Bir şeyler yapamamanın aczi yetiyle kahroluyoruz. Küresel ısınmadan kaynaklanan aşırı sıcaklar bizi bu kadar bunaltmıyor inanın. Bireysel çabaların bu çözülüşü önleme de ne kadar etkili olacağı apaçık ortada. Toplumsal bir seferberliğe ihtiyacımız var. Yeniden dirilişe, silkinişe, uyanışa ihtiyacımız var.
Yaşamın acımasız çarkları içerisinde hepimiz çok değiştik. Eskiden birbirimizi görmeden edemezdik. Şimdi haftalar, aylar, yıllar geçiyor birbirimizi aradığımız yok. Unuttuk dostluğu, kardeşliği, arkadaşlığı. Alınteri, emek ve paylaşımdan yanaydık. Düşeni tutup kaldırırdık. Semtimizdeki yoksulu garibanı gözetirdik. Birimiz hepimiz, hepimiz birimiz için seferber olurduk. Bugün bunları unuttuk bir kenara attık.
Teknolojinin gelişmesi ile birlikte dünya küçülüyor dediler bize hep. Aslında dünya küçüldükçe bizim aramızdaki uçurumlar kocaman oldu. Bir gün anladık ki dünyanın küçüldüğü falan yok. Bunu diyenler bizi uyutmuşlar yıllarca. Daha fazla satmak, daha fazla kazanmak, sömürü düzenlerini sürdürmek içinmiş bütün bunlar. Bir nesil heder oldu gitti. Yazık, çok yazık!