Ölüm ve yaşam arasında ince bir çizgi var. Yine içimizi bir hüzün kapladı. Yollarda korkuyla yürüyen, evlatlarını teröre kurban veren yaslı insanların yaşadığı bir ‘yaslı insanlar ülkesinde’ hayatımıza devam ediyoruz.
Gara denilen bir yerde 5 yıldır terör örgütü PKK tarafından rehin tutulan insanlarımızın canlarına kıyıldı. Türkiye yine yasta. Keşke kurtarılabilselerdi...
Artık kaç yıl oldu, kaç insanımızı kaybettik sayıları unuttum. Yıllardır yaşanan ölümler, geride kalanların ruhunu öldürüyor yavaşça. Memlekette bazı vatandaşlar bu kayıpları kanıksıyor, alışıyor, bazıları da yaşatmak ve yaşamak yerine ölüme güzellemeler yapıyor…
Sözlerim ölüme güzellemeler yapanlara. Yaşama hakkı herkes için temel, kutsal bir hak. Boşuna dememiş büyüğümüz “İnsanı yaşat ki devlet yaşasın” diye. Daha geçtiğimiz gün hayatını kaybeden değerli insan Doğan Cüceloğlu’nun bir eserinde dediği gibi, “Bir toplumda ‘korku kültürü’ egemense, orada ne ‘gerçeğe koşulsuz saygı’ vardır ne de ‘can’ önemsenir. Her şeyde olduğu gibi, bilimsel düşünce de gelişemez. Ve hayatlar ancak ‘mış gibi’ yaşanır. Oysa hem toplum, hem de bireyler için, her türlü olumlu düşüncenin saygı gördüğü ve gelişebileceği değerler ortamını ve bu değerlerin yer aldığı anlam verme sistemlerini oluşturmanın yaşamsal önemi vardır.”
Şunu bir düşünün; Bütün kötülüklerin ve savaşların temelinde yaşanmamış yaşamlar var mı yok mu? Hayat dediğimiz şey kısacık ve bir o kadar değerli bir zaman zarfıdır. Gülebildiğimiz günlerin toplamıdır hayat. Yani ne kadar uzun bir süre yaşadığımızdan ziyade nasıl ve ne şekilde yaşadığımızdır önemli olan. Millet olarak pozitif düşüncenin saygı gördüğü, benimsendiği bir kültür, yaşam iklimi yaratmalıyız. Olması gereken budur. O zaman ölüme değil de yaşamaya, yaşatmaya, cana güzellemeler yaparız. Canınızın ve canların değerini, kıymetini, önemini bilin. Fark edin ve ettirin.
Kalın sağlıcakla…