Bildiğimiz ve rahatsız olduğumuz halde susmak zorunda olduğumuz ne çok konu var değil mi? Her gün vicdanının kemirilmesine sebep olan o konuları birilerine anlatmak istersin ama susarsın. Toplumumuz susmaya alıştı çünkü. Söylemekten utandığımız ne çok olay yaşanıyor güzel ülkemde.
Birbirimize saygı göstermeyi unuttuk. Ne düşüncelere saygımız kaldı ne giyim kuşama. Bu ülkede mini etek giydiği için tecavüze uğrayan, şort giydi diye tekme tokat dövülen genç kızlar var olduğu gibi, türbanıyla okula gitmek isterken başı açtırılmak zorunda kalan kızlarımız da oldu! Her ikisi de utanç verici. ‘Gerici ve baskıcı olmak’ aşırı dinci olarak tanımlanan kişilerde yok sadece. Saygıyı hayatından tamamen çıkaran herkeste var bu hatalı davranış. Türbanla okula gidilmesine karşı çıkan kişiyle şort giyen kişiyle linç girişiminde bulunan ve bu linç girişimini haklı gören kişiler eşit statüde benim için.
Birlik ve beraberlik içinde yaşamak istiyorsak öncelikle saygılı yaşabilmeyi öğrenmeliyiz. Saygılı yaşamayı bilmediğimiz gibi her şeyi bilir edalarında dolaşmayı da çok severiz biz. Çünkü “en iyisini biz biliriz ya hani!!”
Her şeyi çok bilir bizim milletimiz. Anlamadan dinlemeden eleştiri yapmaya bayılır. Herkes her şeyi bilir. Her şey hakkında konuşur ama boş konuştuğunun da farkında olmaz. Özür dilemesini bilmez, fakat her zaman kendisine saygı gösterilmesini bekler. Kendisi dışında herkese saygısız davrandığı halde bunu ister. Doyumsuzdur bazı insanlar ne mutlu olurlar ne de yapılan işi takdir ederler. İş bilemedikleri için de eleştirirler. Okumaz, dinlemez, araştırmaz ama çok bilir. Şöyle bir dönüp baksak etrafımıza çok yakınımızda bu tarz ‘insanların’ varlığına şahitlik ederiz. Ve ne yazık ki bu insanlarla aynı ortamda yaşamaya devam ederiz…
“Sevip de söyleyemediğim şarkılar var. Bir dizesini asla hatırlayamadığım şiirler”diye başlayan ve sonlarına doğru hepimizin gözlerini yaşartan şarkı var bilir misiniz bilemem de… Şimdilerde de ülkemizde ve çevremizde çoğumuzun “bilip de söyleyemediği” gerçeklerle boğuşuyoruz.