Dün kamyon garajına yaptığım ziyarette direksiyon sallaması gereken ellerin gölgelikler altında çay içmekte olduğunu gördüm. İşte o zaman anlaşıldı ki kamyoncu esnafı büyük sıkıntılar içerisinde.
Koskoca kamyonların doldurduğu kamyon garajı içerisinde oturacak yerleri de kamyon şoförleri dolduruyor. Kendi aralarında sohbet eden, iş stres ve sıkıntısını atmaya çalışan kamyonculara bir dokunan bin ah işitir.
Yanlarına yaklaştığımız bir grup kamyon şoförü, gazeteci olduğumuzu anlayınca adeta deyim yerinde ise açtılar ağızlarını yumdular gözlerini. Vergiden sigortaya, yakıttan yedek parçaya, yük verenlerden lojistik firmalara hemen her konuda sıkıntılarını birer birer saydılar.
Konya kamyon garajında toplanmış şoför esnafı, bir yandan memleketin neresine olursa yük çıksa da götürsek diye beklerken, bir yandan da birbiriyle sıkıntıları üzerine dertleşiyorlar. Dertleşme ne kelime, feryat onlarınki. Sessiz bir feryat. Herkesin sıkıntısı ve stresi aynı. Sahip çıkılmadıklarından yalnız bırakıldıklarından bahsediyorlar.
Sadece bayramdan bayrama eve gidip te görebildikleri eşleri, çocukları ve ellerine bakan yüz binlerce insanın kulaklarını sağır eder cinsinden yakınmaları. Seslerini kimselerin duymadığı sitemleri. Evlerine ekmek götürememenin sessiz çığlığı. Kendi deyimleri ile kimsenin seslerini duymadığı sitemi.
Türkiye’de kaç kamyon şoförü var bilinmiyor. Hatırladığım kadarıyla son yapılan bir istatistikte memlekette 700 bin kamyon olduğunu söylüyor. O kamyonlardan ne kadarı şirketlere ait, onlarda direksiyon sallayanlardan ne kadarı maaşlı sigortalı, ne kadarı tarlasını satıp borç harç aldığı bir kamyonla evine ekmek götürmeye çalışıyor belli değil.
Büyük bir hevesle alınan kamyonların şimdi bir çoğu keder taşıyor, sıkıntı taşıyor. Günlerce anbarların önünde yük beklemekten yorulmuş kamyoncular, Konya Kamyon garajında dertlerini zincir yapmış teker teker çekiyorlar. Kendilerine sahip çıkmayan odalarına ve başkanlarına selamlar söyleyerek.