Hani bir söz var ya..
“İnsan kavun değil ki koklayıp ta alasın” diye.
Gerçekten, insanlar başka türlü görünmekte,
Göründüğü gibi de olmamaktadır.
Bazen oturup konuşuyorsun birisiyle,
Bilgisiyle, oturup kakmasıyla adeta mest oluyorsun,
Ama daha sonra bir bakıyorsun ki
Her şey dilinin ucunda imiş.
Dilinin söylediğine kalbi inanmıyor,
Sözleri ile hareketleri tenakuza düşüyor.
Allah böylelerinin şerrinden korusun.
Bu tür insanlar kendileri kabul etmese de
Kendileri her ne kadar karşı çıksada
Psikolojik bir travma içerisindedir.
En kısa zamanda tedavi olmalıdır bence.
İnsanları tanırken buna çok dikkat etmelidir.
Kişinin sözlerden önce hareketlerine,
Yapacaklarından önce geçmişlerine bakmak gerek.
Değmeyecek insanlar için sorumluluk almak,
Onlara hak ettiğinden fazla değer vermek,
Onlarla bazı paylaşımlarda bulunmak,
Onlara yardımcı olmak,
Zaman içerisinde size büyük zaralar verebilir.
Öyleyse bu insanları sahipsiz mi bırakacağız?
İşte bunun cevabını vermekte zor.
Sahipsiz bırakılmayacaklar ama
Onları sahiplenenlere ve ilişkisi olanlara görev devredilecek.
Fazla değer verilen insanlar,
Zaman içerisinde o değerin altında ezilir,
Ama size yine hiçbir şey olmaz.
Sadece dostluğunuz ve arkadaşlığınız biter.
Hep veren taraf olmaktan bıkarsınız,
Daha sonra da böyle insanların çevresinden
Onun hayatından yavaşça çekilirsiniz.
Bu özel hayatta da, iş hayatında da böyledir.
Herkesin taşıyacağı bir yük vardır.