Gelişen teknoloji ile birlikte insanoğlunun da bazı düşünceleri ve davranışları da değişmeye başladı. Artık insanlar bilgilerinin ve tecrübelerinin olup olmadığına bakmaksızın baş olma, önde olma ve mevki sahibi olma hırsına kapılmaya başladılar.
Bunu siyasetten tutunda, iş hayatına hatta özel hayata varıncaya kadar görmek mümkündür. Aslında insanın fıtratında var diyeceksiniz ama insan önce kendini tartacak, istediği ile yapmak istediği uygun kalacak mı kontrol edecek.
Türk tarihini okuyanlar çeşitli saltanat hikayelerini de bilirler. Türk tarihinde saltanata sahip olmak için yaşanan ayak oyunları ve bu uğurda canı alınanları da çok iyi bilirler. Fatih’in ünlü “Nizam-ı devlet için kardeş katline” cevaz veren kanunnamesiyle bazı hükümdarlar kendilerine taht nasip olduğunda ana memesindeki kardeşlerini cellata teslim etmekten çekinmemişlerdir. Fatih, kanuna gerekçe olarak Nizam-ı Alem için dünya düzenini göstermiştir.
Padişahlarda saltanata tek başına sahip olma illeti vezirlerde de farklı değildir. Yavuz Sultan Selim zamanında bir beddua şekli varmış. Hasmının felaketini isteyen şahıs, “İnşallah Sultan Selim’e vezir olursun” diye beddua edermiş. Çünkü Yavuz’a vezir olanın başı bir gün mutlaka gidermiş.
Vezirler de, kendi yerlerini alacak olandan şüphelendikleri kişileri, “Engin tecrübenizden devlet yararlanmak istiyor “vaadiyle Tuğralı, ümit dolu bir davetnameyle İstanbul’a çağırdıkları şahsı Topkapı Sarayı’ndan girer girmez Bostancılar odasında cellatlara boğdururlarmış.
İnsanda hırs hamuru aynı olunca Osmanlı’dan günümüze devlet düzeninde saltanat kavgalarının şekli değişmemiştir. Hep ben, hep bana, her alkış benim, bana biat, itaat şart diyenlerin kuvvet ve kudretleri ne olursa olsun bir zaman sonra mezar taşları başında esen yeller her faniye fısıldadığı gibi onlara da yeraltı şöhretinizden başka bir ünvanınız kalmamıştır diyecektir.