HİSLERİN RİTMİ
Gözlerimi yağmur damlalarına kilitledim, Öylece bakakaldım; nedensiz, süzülüşlerini izledim, toprağa değişini, insanları sırılsıklam edişini.
Sadece izledim donuk, kıpırtısız bir şekilde. Gözlerim, ellerim, tüm bedenim donuktu fakat zihnim tüm düşüncelerimi kusacak kadar dolu ve karmaşıktı.
Yağmur damlaları olmak istedim bir anlığına; tüm bu curcunadan, dünyanın bitmek bilmeyen garip, önemsiz meşgalelerinden arınmak istedim. Kelimelerim dudaklarımdan çıkıp insanların yüreklerine değsin, düşüncelerim toprağa bir tohummuşçasına ekilip filizlensin istedim.
İstemek, isteyebilmek, hayaller kurmak yaşamda var olmanın en sahici yönü sanırım. Varlığın bir bedenden ibaret olmadığını koca bir dünyayla iç içe oluşunun uyumu. Bu uyum yeter miydi peki?
Çaba göstermek, yaşamak için yaşatmak, koşulsuz sevmek, emek verip sabretmek ve asla başaramadığımız “birlik olma” duygusu bu uyumun devam etmesini sağla…