Yaşamın her alanında kabul görmek ya da içerisinde bulunduğumuz ortamlarda varolma isteğimiz, her daim bizlerin yaşamsal motivasyonunu etkileyici bir yapıya sahiptir. Fakat bazende bu motivasyonu her kişi ya da ortamda sağlayamayabiliriz. Sorun her daim karşı tarafta ya da ortamda olmadığı gibi sizde de olmayabilir. Yaşanılan olumsuz olayların, deneyimlerin tüm çıkarımlarını karşı tarafa mal ederek, ettirgen konumda olmamız kadar kendimize mal etmekte bir o kadar yanlıştır…
Kabul görmediğimiz; anlamlandıramadığımız, ruhsal alemimize uygun olmayan işlerle, kişilerle ve ortamlarla uyumlanmaya çalışmanın bedelini bazen ruhsal patolojiler yaşayarak ödeyebiliriz.
Kabul görme isteğimiz, yaşamı devam ettirebilme noktasında azımsanamayacak kadar önemlidir fakat her insanla ya da istediğimiz her noktada kabul göremeyebiliriz. Kabul görmek için gösterilen çaba kişisel sınır ihlalleri ile sonuçlanabilir. Bu durum beraberinde; öfkeyi, özden feda etmeyi, özü suçlamayı, kontrol kaybını, kendinizi yönlendirmemeyi, değersiz hissetmeyi ve bu duyguları yoğun olarak yaşamayı pekiştirir.
Unutulmamalıdır ki; kendinize “kötü ya da kabul görmeyen kusurlu insan” damgası yapıştırmadan önce varolan ortamdaki şartların mizacınıza uygun olup olmadığına dikkat etmek gerekir. Çünkü şartlar bazen herkes için iyi olarak anlaşılsa da sizin için öyle olmayabilir.
Biz insanlarda tıpkı yaratılmış diğer canlılar gibi her ortamda ya da her koşulda kabul görmek, adapte olmak zorunda değiliz.
SEVGİLERİMLE…