Genel kanı ilişkilerin daha sağlıklı düzlemde ilerlemesi açısından karşılıklı olarak verilen imtiyazlarla şekillendiğidir. Genel kanının aksine ilişkilerde sınırların olması yaşamın her alanında olduğu gibi daha sağlıklı bir ilişki yapısı oluşturmaktadır.
Kişilerin karşılıklı olarak ben olabilme bilincine ulaşabilmesi ile sağlıklı bir “biz” algısı oluşmaktadır.
Sınır kavramı toplumda daha çok mesafe ya da olaylara verilen tepkiler özelinde değerlendirilse de kişisel sınırlar çiftler arasına mesafe koymaktan çok birbirlerini daha iyi tanımasını sağlamaktadır.
Kişisel sınırların, somut sınırlarlarla benzeştiği bir çok nokta vardır; genel amaç her ikisinde de korumak, korunmak, güvenmek, güvenli alanlar oluşturmak, tanımak, uygun ve uyumlu yaşamaktır…
İlişkilerde taraflar bireysel isteklerinin ya da önem verdikleri durumların farkında olmadığında sağlıksız bir iletişim ve çatışma hali ortaya çıkmaktadır.
Sınırların belirlendiği ilişkilerde farklılıklara ve görüş ayrılıklarına rağmen anlatma-anlaşılma döngüsü aktiftir. Bu noktada romantik ilişkileri bir yol olarak düşünebiliriz, bu yol içerisinde kişilerin doğru güzergahı belirleyebilmeleri için sınırların rehber olması gerekmektedir. İlişki içerisinde bireyler, yalnızca kişisel sınırlarını doğru belirledikten sonra ilişki sınırlarını belirleyebilirler.
Tek taraflı yani sadece ilişkinin sınırlarının belli olduğu bir durumda ya da sadece taraflardan birinin sınırlarına uyulduğunda ve diğerinin sınırları göz ardı edildiğinde de ilişkisel tahammülsüzlükler, öfke, sabırsızlık, bağımlılık döngüleri, güven problemleri ortaya çıkabilmektedir.
Sadece romantik ilişkilerde değil yaşam içerisinde kurduğumuz tüm ilişkilerde sınırlara ihtiyaç duyarız en başta kişinin kendisine duyduğu öz saygı ile şekillenen sınırlar, başkalarına da saygılı olabilmeyi, kişiliği koruyabilmeyi, şahsi çatışmaların da azaltılabilmesini ve şekillenebilmesini sağlamaktadır…
SEVGİLERİMLE…