Büyükşehirlerdeki yaşam tarzı, genellikle hızlı, stresli bir şekildedir. Bir çok dezavantajı vardır. Kalabalık, gürültü, trafik, hava kirliliği, doğadan uzak kalma gibi sağlığı bozan birçok etmen yaşamı olumsuz etkiler. Tüm bunlara rağmen yine de insanları kendine çeken bir tarafı her zaman vardır. İş ve eğitim olanakları çoktur. Ayrıca, çeşitli üniversiteler ve eğitim kurumları mevcuttur. Ulaşım ağından, altyapıya kadar bir çok alanda hizmetler geniş çaptadır. Kültürel etkinlikler ve sosyal yaşam yönünden zengin ve erişim imkanı çoktur.
Kırsal kesimde ve gelişmekte olan yerleşim yerlerinde ise sakinlik hakimdir. Doğayla iç içe yaşam, nüfus yoğunluğu az olan ortamı vardır. Kültürel ve sosyal yönden imkanlar kısıtlıdır.
Büyük şehirde yaşayan biri olarak, dikkatimi çeken şey kırsal kesimdeki insanların bu sosyal açığı kapatmak için buldukları yöntem.
İnsanlar sosyal aktivite olarak, rapor verme yöntemini bulmuşlar. Her gün yakın çevresine yaptığı, yapacağı veya yapmak da olduğu şeyleri ya kendisi söylüyor, yada söylemek zorunda bırakılıyor. Bu çok göze batan durum bana göre, insanın özel alanına müdahale gibi gelse de öyle alışılmış ki sıradan bir hal almış. Bazen geniş zamanlı cümleler kurduğun halde verdiğin cevap onları tatmin etmediği için tekrar tekrar detay sorularda boğabiliyorlar.
Bunu neden yaptıklarını düşününce, sosyal aktivite ihtiyaçlarını gidermek için yaptıklarını anlayabiliyorsunuz. Büyük şehirde yaşayanlara garip gelen bu davranışın alt yapısı yapacak bir şeyi olmayanların, başka insanların yapacakları ile ilgilenmesi ve zamanını başkalarının hayatlarına ayırması nedeni ile olmasıdır.
Aslında, bu alışkanlık kitap okuyarak da yapılabilir. Başka hayatları, fikirleri, bilimleri, okuyarak insanın hem bakış açısı değişir, hem düşünce dünyası zenginleşeb
ilir