Hani hep söylenir ya: “plan yapma senin adına o planı yapan var zaten”. İşte bugün tam da öyle günlerden bir gün yaşıyorum.
Aslında bugün birçok planım ve yapmak istediğim şey vardı. Ancak dün sabah öğrendiğim ölüm haberi beni çok üzdü ve işin doğrusu içimden ne bir şey yapmak ne de bir şey yazmak geldi.
Küçücük, ilkokula, ortaokula giden çocuklardık. Bizim dönemimizin arkadaşlıkları şimdiki gibi değildi. Çok daha candandı. Ve bizler kardeştik. Birhan Bora Erdoğan da benim çok sevdiğim, çocukluğumdan bu yana birlikte olduğum dostumdu, kardeşimdi.
Tabii biz ağabeyler genelde beraberken, Birhan sayesinde bir de küçük kız kardeşimiz olmuştu. Nihan, Birhan’ın kız kardeşiydi. Dolayısıyla benim de…
Nihan çok sempatik, hayat dolu, şirin, çok şeker bir kızdı. Ve küçüklüğünde bu şekilde tanıdığınız çocuklar, inanın kaç yaşına gelirse gelsin hep bu şekliyle aklınızdadır. Hani çocuklar, annelerinin, babalarının gözünde hiç büyümezlermiş ya, işte ağabeylerinin gözünde de kardeşler büyümüyor. Hep aynı kalıyor. Ve o kız kardeşimizin, dün sabah aramızdan ayrıldığını duymak inanın çok üzüntü vericiydi.
Bizler inancımız gereği ölmediğimize sadece “ölümü tattığımıza” inanırız. Ve ölümün, yaşamın diyalektiği olduğuna… Bizler için ölüm demek sadece sonsuz aleme geçiş yapmak anlamı taşır. Bunun inancı belki de biraz daha acımızı azaltsa da, ayrı kalınacak olması üzüntüye en büyük sebeptir.
Nihan’ı bugün öğle namazından sonra sonsuz aleme uğurlayacağız. Nihan kardeşime Allah’tan rahmet dilerken, başta ağabeyi Birhan olmak üzere, eşi Mesut’a çocuklarına ve tüm sevenlerine de başsağlığı ve sabır diliyorum. Sevgili kardeşim yaşamın Cennet ve Cennet üzeri boyutlarda devam etsin. Amin.