Herkesin bir hayatı var. Ve herkesin hayatının da bir akışı var. Bu akışa müdahale etmemek lazım. Bu akışın sürebilmesi için de herkes gereken şeyi yapması gerekir.
Bazı insanlara baktığımızda tipik bir “Polyannacılıkla” olayı dalkavukluk noktasına taşımaya çalışır. Ancak unutulmamalıdır ki iyilik yaptığınız insanların da kötülük yaparak bunun “kötü” olduğunu öğrenmeye ihtiyaçları vardır.
Hayat aslında bir diyalektik üzerine kuruludur demek sanırım yanlış olmaz. Yani siyah varsa beyaz da vardır. İyi varsa kötü de vardır. Her şey karşıtıyla birlikte mevcuttur.
Birisi bir kötülük yapmışsa bunun cezasını çekerek yaptığı işin kötü olduğunun farkına varabilmelidir. Aksi halde kötülük yapan insanın, kötülüğünü cezasız bırakırsanız, bunun kötü olduğunu öğrenme şansını da elinden almış olursunuz.
Kanepeye çıkmaya çalışan bebek yaşta bir çocuğu, kucaklayıp kanepeye oturtmaya gerek yoktur. O çocuk gerekirse düşerek ve kalkarak oraya çıkmanın yolunu bulacak ve hayatta her şeyin mücadele olduğunu öğrenecektir.
Bir kişi, hayatta, topluma karşı bir suç işlemişse ve bunun gereği hukuka teslimse, hukuka teslim edilecektir. Ve böylelikle kaderinde öğrenmesi gerekeni bu şekilde öğrenecektir. Belki de onda daha büyük bir iyilik (hayr) olduğunu ilerleyen süreçte görecektir.
Yani birilerine iyilik yapmak adına o kişinin geleceğini etkileyecek kararlar vererek hayatın gidişatına engel olmayınız. Hayatın akışında, bu kişi kaderinde ne yaşayacaksa bırakın onu yaşasın. Çünkü onun yaşayacaklarını, hayat çizgisini çizen sizden daha kudret sahibi biri vardır.
Aslında birisine iyilik yapıyorsanız bu iyiliğin size ait bir iyilik olmadığını biliyorsunuz da kötü sonuçların kararını siz mi veriyorsunuz sanıyorsunuz?
Bakara Sure’sini bir hatırlayalım. “Sevmediğiniz bir şey sizin için iyi ve sevdiğiniz bir şey de sizin için kötü olabilir. (Gerçeğin ne olduğunu) siz bilmeseniz de Allah bilir.”
O zaman iyi insan olmayı bırakın insan olmaya bakın…
Cuma’nızın iyilikler getirmesini dilerim.