Kapılana kadar gidersin peşinden. Olmayan hayalin gibidir karşına bir anda beliren. Rüyada gibi sanır insan kendini ama sanki hiç uyanmayacakmış gibi. Soluksuzca ertesi günü beklersin, sabırsızlanır da heyecanınla cebelleşirsin. Saatlerin hızı musluğun kapatılırken bir türlü akmayan o son damlasına benzer. Haftalar geçmez, kelebekler uçuşur kalbinde.
Rüya gibidir aşk, hayal gibidir. Kapılırken olmayacak gibidir, alıştıkça yerine oturur düşüncelerin. Sonra onsuz bir dünya düşünemezsin. Onsuz hayatın kokusu yoktur mesela, onsuz nefesin yaşamı yoktur. Onunla uyur onunla uyanır beynin. Bir süre bir tek her saniyen onu izler hayatında. Sonra alışırsın, o sana sen ona. Kendin olursun onunla, bütünleşirsin. Rüyaların hayatına dönüşür ve hayatın rüyalara. Birinin kabusu olmak ya da birinin sizin kabusunuz olması çok zor değil aslında. Kimi hayatınızın merkezine koyarsanız o sizin uzaklaşayacağınız ilk şeye dönüşüyor kafanızda. Mesela insanın bişeyleri farkedebilmesinde aslında. Ne kadar farketmekten uzaklaşırsan o kadar o kuyunun içinde boğuluyorsun. Sonra hayat bir fırsat tanımıyor ve yaşadığın her duyguyu kaybediyorsun.
İnsan hayatının merkezine önce kendini koymalı, biriyle bütün olmayı değil kendi kendine kendisi olmayı bilmeli. Ne istediğini neye karar vereceğini ne yol çizeceğini bilmeli insan. Ve aldığı kararlarla mutluluğunu paylaşmalı yanındakiyle. Yani boğmamalı yanındakini, beklentiye girmemeli. Daima ışığı kendi olmalı. Olmalı ki karşısındakine ışığını saçabilsin. Ve elbette ölçülü yaşamalı insan, her duygunun bir üstünü o dorukta bırakmalı. O doruğun bir üzerindeki seviyesi o duyguyu unutmaktan o zinciri koparmaktan geçiyor çünki. Zincirlerini koparmak istemiyorsan, ölçülü yaşa. Mutluluğunu, acını, sevgini, aşkını, gözyaşlarını.. Her duygu bir zincirdir, insan yaşadıkça o zinciri yitirmemelidir.