Her ağlayışın bir sonu vardır. Gökteki yıldızların gökten kaybolmasının da güneşin zamanı gelince doğup batmasının da. Çiçeklerin açışının bir vakti vardır, yağmurların damlasınınsa bir sınırı. Kelebeklerin kanatlarının kıpırdamasının da başlangıcı tırtıldan geçer. Tırtılın kelebeğe dönüşmesiyse bir mucizeden.. Yani hayat bir sonu getiriyorsa muhakkak yeni yeni başlangıçlara sürükler.
İnsan uçsuz bucaksız bir uçurumdan sürüklenmedi. İnsan Yaradanının sevgisiyle başlangıç sahibi olabildi ve O’nun sevgisiyle de O’na dönebildi. Kimi zaman rüzgarlar esti hayatının üstüne, kimi zaman hayatının altıyla üstü karmakarışık bir hal aldı yaşadıkça. Yaşadıklarına bazen isyan etti insan, bazen kırgınlıklarını içine gömdü. Dayanılmaz acılarla karşı karşıya geldin belki de anneni, babanı, sevdiklerini kaybettin kim bilir. Tarifsiz duygular kovaladı peşinden, tarifsiz mucizelere bıraktın kanatlarını yeniden. Sonrasıysa yine acıya gömdü hayat seni. Bilmezler kaç yıllarca ışık görünmedi sana. Hep bişeyler evet oldu derken, darmadağın oldu belki de. Kırıldı hislerin, kırgınca kaldı yüreğin.
Şimdi arayış vaktindesin ama arayışlara gücün yok. Bir şeyler bekliyorsun hayattan, yürümeye mecalin yok. Sonu yok gibi yaşadıklarının, güneş belli ki sana doğmuyor. Ama hayat hep bir sonu bekliyor, sen yorulsan da yorulmasan da o vakit gelmeden güneş sana doğmuyor. Yaşadıklarının vardığı bir nokta var, yaşadıklarının seni karşılayacağı bir yol var. O yol senin sabrından, şükründen geçiyor. O yol da seni bekliyor ama ona ulaşana dek o güzellik sana hazırlanıyor. Herşeyin bir sonu var, ağlayışlarının da. Gülmek istiyorsan bekleme yavaş yavaş çık yoluna. Kim sana gülüyorsa, onun sonu senin gülmeye başladığın dakikalarda. Onun sonu, senin gözyaşlarının bittiği ve onun gözyaşlarının başladığı zamanlarda.
Umutlu, aydınlık, güzel sonlara..