Sebeplerden ibaret hayat. Yaşamın döngüsü daima sebeplerde gizli. Bir çocuğun sana gülümsemesi, ona verdiğin enerjide gizli.. Belki de birinin gözlerini üzerine çekmen, tamamen senin uzaklaşmak isteyip de bağlandığın kaderinde gizli. Hayat ne olursa olsun alnımızdaki yazılanlarda gizli. Bir döngü var, gözyaşlarını silmenin bile bi sebebi var. Gülümsemenin, köşene çekilmenin, sessizliğinin var bir sebebi. Bazen gerçekten öyle olması gerektiği için öylesin. Bedenin değil de ruhun yorulduğu için köşendesin. Bazen dopdolu içine sığmaz için, mutluluğunu paylaşmak istediğin için gülümsüyorsun. Bişeylet yapıyorsun çünkü yaptığın her şeye ve tepki verdiğin her şeye ihtiyaç duyuyorsun.
Bir gün; bugün, yarın veya da dün bir sokaktan geçiyorsun, belki bir kafede kahveni yudumluyorsun belki de umutsuzca o meşhur köşende etrafını izliyorsun. Biri geçiyor, takılıyor gözlerine bir renk. Bu renk kimsenin göremediği bir ton. Kiminin tanımına göre aşk tonu kiminin tanımına göre tarifsiz sevgi yoğunluğu. Tam koptum hayattan derken, yarısından dönmek istediğin köprüyü bi bakmışsın ki geçiyorsun. Yeniden tutuyorsun hayatın elini, onun melodili eşliğiyle ruhunu dans ettiriyorsun. Hayaller kurmaya başlıyorsun, gerçek hayatla yüzleşmek için. Hayali uyarlıyorsun hayatına. Durmadan takip ediyorsun adımlarını, onun kokusunu, onun bakışını. Kim bilir belki de giriverirsin kalbine sende onun, kim bilir belki de bi bakmışsın o da hayaller kurmuş seninle.
Derken uyanırsın güzelliklerden, hayallerinden. Hayatın gerçeğiyle karşı karışıya kalır ve kaçarsın, tırmanırsın ruhunun dağlarına. Kopamazsın hayattan ama hayat mutlaka bir şeyler öğretir sana. Çok sevdiğin o insanla neden olamadığını anlarsın zaman geçtikçe, bazı bazı şükredersin aklına geldikçe. Daha iyi biri hayatına girdiğinde, seni gerçekten değer verip sevdiğinde anlarsın neden hayatına giremediğini bazı insanların. Ve kimi zaman da yaşayarak öğrenirsin, anlatamazsın kalbine doğruyu. İmtihandır, kaderimdir yaşadıklarım dersin. Oysa kader, gözle görülene kalple hissedilene körü körüne gitmek değil midir? Sebepleriyle yaşar insan, ağladığının bile sebebi vardır sonunu mutluluk sarsın diye. Çok Güldüğünün de imtihanı vardır, Allah’a yaklaşabilsin diye.