Aşılmaz dağların hep bir arkası vardır güzelliğe açılan, taşlı ve çakıllı yolların da öyle. Mesela bulutların da bir güzelliği vardır yağmura açılan, yağmurunsa güzelliği gökkuşağıyla etrafı saran. Sonu güneştir her zorluğun mutlaka, aydınlıktır karanlığı gecenin. Yine de bir sitem etmek istiyorsan önce kendi tembelliğine etmeli. Hayatın açılan her kapısının sonu mutlaka güzel, hayatın senin sabrın karşılığında verdiği değer paha biçilemez kadar özel.
Mağdurdur insan daima, hep öyle deriz ya. Bir şükür çıkmaz dilimizden aldığımız nefese bile. Zaten bize sunulan bu Evren’i bile hak ettik mi soralım kendimize. Her şeyi kötüye kullanma huyumuz ve her şeyi kötü düşünme salıncağında sallanıp gidiyoruz. Hep aynı döngüde insan bakınca, sınırlı döngüden ne çıkmak istiyor ne de yeniliklere açık yolları. Kötüyse kötüdür kötü olan, kötüye iyi bakmak zihniyetimizde barınmıyor. Ama iş iyiye gelince hakikatler yitiriliyor, iyiye iyi diyebilmek o kadar zor ki o yüzden iyiye bir çamur atmak en iyisi kimine göre. Çünkü attığı çamur onun egosunu rahatlatır mahiyetinde.
İyi olmak, iyi düşünmek, iyi görmek ve de iyiliği yayabilmek. Kutsal değil midir iyiye iyi diyebilmek ve kötüyü bile iyi görebilmek. Kazanılmaz mı gönüller bir kelam iyilikle, yok olmak yerine neden var olmak değildir ki düşünce. Bu dünyadan gittiğinde yeniden var olmak istemez misin iyiliklerinde, anılmak ve de sayılmak istemez mi insan. Kötüyü ve kötülüğünü hatırlamak isteyen var mı, kötü izler bırakıp giden insanların ismini dilinden geçiren var mı.. Bunca evren bunca verilen bu güzel hayat, iyiliğe dayanırsan güzel. Aşılamayan dağların güzelliği içimizde barınan ufak da olsa o kötü düşüncelerden. Hep var olmak istiyorsan iyilik dağıt etrafına, kapıların ardındaki o aydınlığı görmek istiyorsan iyilikle bakmaya devam et ruhu kötü olana.
Bu dünya kurtulursa iyi düşüncelerden, kazandığımız her mutluluk iyiliğin neticesinden..